ശേഷിക്കുന്ന കറുത്തയിഴകളിലേക്ക്
നരച്ചു കയറുന്നൊരു പ്രേമം.
കാലം വശം തെറ്റിച്ചു പോയിട്ടും
കെടാതെ കത്തുന്ന ചുവന്ന സിഗ്നൽ,
ചില്ലു ഗ്ലാസിനപ്പുറവുമിപ്പുറവും രണ്ടു പേരാണ്.
ഓർമ്മയിലെ ഒരൊറ്റ ചായയുടെ പൊള്ളലിൽ
മേശപ്പുറത്തെ വലതുകൈത്തണുപ്പിലേക്ക്
വീണു പോകുന്ന നീ.
എത്രയാവർത്തി ശ്രമിച്ചിട്ടുമെനിക്ക്
ക്രമത്തിൽ നിരത്താനാകുന്നില്ല
ഒരു ഭൂതകാല ചീട്ടും!
ഇന്നലെയും വന്നിരുന്നു.
ആ ഒറ്റമുറി വീട്,
പണിതീരാത്ത ജനാലകൾ ,
കടൽ ഭിത്തിയിലേക്ക് തുറക്കുന്നത്.
കരിനീല പുതച്ച തുറമുഖം.
നര വീണൊരു വെളുത്ത പാലം.
നമ്മളാറു പേർ , ഒരിടത്ത്.
വീടുകളായിരുന്നു രാത്രി നിറയെ
പലകാലങ്ങളിൽ ഇറങ്ങി വന്നതും
കയറിപ്പറ്റാതെ പോയതും.
കുലത്തെക്കുറിച്ച് ഒരക്ഷരം
നിങ്ങൾ ചോദിച്ചില്ല,
നോട്ടു പെട്ടിയെക്കുറിച്ചവരും.
അന്തരങ്ങൾ നിർമ്മിക്കപ്പെടുകയാണ്.
നിന്റെ ചായ പോലെ , കടുപ്പത്തിൽ.
ഒറ്റിയവനെ പോലും
ചേർത്തു നിർത്തിയവനേ...
നിന്റെ മുതുകിലവന്റെ കത്തിയിറങ്ങിയ
മുറിവ് തുടയ്ക്കാൻ നീയെന്നെയേല്പിച്ച
നിന്റെ രക്തം ചിന്തിയ തൂവാലയും,
എന്റെ കൈത്തലത്തിൽ നീ നിറച്ചുവെച്ച
നിന്റെ കണ്ണീരും ചേർത്ത് വെച്ചു
ഞാൻ കാൽവരിയിലേക്ക് പോകുന്നു.
നീയവന്റെ ഏറ്റുപറച്ചിലും ചുമന്ന് കയറുന്നു;
പിന്നെയും രണ്ടു പേർ ക്രൂശിക്കപ്പെടുന്നു.
ഞാൻ മാത്രം മറവിയിൽ തറയ്ക്കപ്പെടുന്നു.
ദൂരങ്ങളത്രയുമൊരു തീവണ്ടി